Al jaren  was het een droom van mij om een keer op de Weissensee te schaatsen. Vorig jaar heb ik deze droom uit laten komen en ben met een busreis van 2 ex-marathonschaatsters meegegaan. Toen heb ik de Prestatietocht van 100 km geschaatst. Dit ging zo goed dat ik mij voornam om in 2020 voor de 200 km te gaan. Afgelopen jaar heb ik extra getraind. In de zomer skeeleren en vanaf oktober weer in Triavium. Steeds geprobeerd om langer door te kunnen schaatsen op een constant tempo. 

Afgelopen vrijdag begon ik aan mijn spannende en grote uitdaging. Om 7:00 uur stond ik met mijn hoofdlampje klaar bij de start. De eerste ronde deed ik erg voorzichtig omdat het nog donker was. Gelukkig werd het snel licht. De eerste 125 km gingen soepel en kon ik een stabiel tempo aanhouden, maar daarna werd het moeilijker. Ik begon mijn benen te voelen en zag er tegen op om nog de hele middag te moeten doorgaan.

 

Gelukkig kon ik vanaf dat moment aansluiten bij mijn vader die mij op sleeptouw nam. Rustig aan schaatsten we door en elke ronde kreeg ik weer meer vertrouwen dat ik het zou gaan halen. Om 17:00 uur begonnen we aan onze laatste ronde en wist ik dat ik het zou halen. Het werd weer donker, daarom was het extra uitkijken om niet te vallen. Zonder kleerscheuren kwam ik bij de finish. Moe, maar erg voldaan mocht ik mijn Elfstedenkruisje ophalen. Een geweldig, trots gevoel!